Ze waren beter

Op woensdagavond vertrokken we al bijtijds richting Dordrecht. Ja, je leest het goed: Dordrecht. De dames van MOK doen nl. in onze competitie mee. En dus moeten wij ook een keer die kant op. Met versterking van Jolanda, Jacqueline, Sophie, Kelly en Joyce en supporters Wieke, Henny en Suzanne waren we tegen achten in de sporthal. Het leek heel wat die hal: 2 zalen en veel kleedkamers, maar als je het goed bekeek, was onze sporthal dan toch beter, in elk geval schoner. Maar goed, we kwamen om te handballen. We begroetten de dames van MOK, de scheids, het publiek en begonnen aan de wedstrijd.

Ik geloof niet dat we op voorsprong zijn gekomen. MOK was sneller, fanatieker, beter en scherper dan wij waren. Het lukte ons niet zo goed. En zij hadden goede schutters. Al met al keken we tegen een best belabberde ruststand aan: 11-3.

In de tweede helft startten we beter. Een 6-0 verdediging werkte en we konden zowaar 3 keer achter elkaar scoren. Die opleving was van korte duur; ik kan eigenlijk beter zeggen dat MOK na die doelpunten weer wakker werd en doorging waar ze waren gebleven. Met andere woorden: ze scoorden er vrolijk op los en bij ons raakte de pijp leeg. We kunnen gewoon zeggen dat de dames van MOK een maatje te groot zijn voor ons. We verloren de wedstrijd met 23-10.

Ik weet totaal niets van het scoreverloop en de doelpuntenmakers (mijn assistente had verlof) maar eentje heb ik onthouden: het doelpunt in de 2e helft van Esmi. Zo uit het niets, onverwachts, lekker in de bovenhoek. Tadaa!
Heeeeeel goed

We hebben gedaan wat we konden, maar er zat jammer genoeg net meer in. Tot zover dit verslag.