"Hee Fred. Verdorie man. Heb je dat gezien? Beginnen ze ineens over dat geld wat jij hebt betaald aan Cees. Waarom halen ze die overbejaarde, stokoude koeien uit de sloot?"
"Nee, Ivo, ik heb het niet gezien. Wat wordt er gezegd dan?"

"Ze vragen zich af of het inderdaad een miljoen gulden is geweest, Fred. Hoeveel was het echt? Weet je dat nog? Jij was er tenslotte bij betrokken. Ik heb geen flauw idee, ik was toen nog als burgemeester van Rotterdam aan het werk."

"Ivo, rustig aan, man. Het was wel iets meer, maar daar komt toch geen kip achter. Ik had er zo de balen van. Die Cees kreeg ik niet te pakken. En Johan, je kent hem wel, die zo stotterde, liep ook als een god in Frankrijk rond in Amsterdam, samen met al die vriendjes van hem. Eén grote maffiabende. Dit was mijn kans om hen aan te pakken. En Cees begon wel met een miljoen, maar vroeg uiteindelijk bijna 5.000 rooitjes."

"Vijfduizend rooitjes? Laat me tellen, Fred. Dat is bijna 5 miljoen. Jeetje man, ben je daarmee weggekomen? Is dat gelukt?"

"Tuurlijk, Ivo. Kwestie van een etentje met Harrie. Die moest goedkeuring geven. Ik heb hem overtuigd van het goede doel wat dit diende. En ik wist dat Harrie hield van een goed glas, een lekker vorkje en mooi vrouwelijk gezelschap. Het was niet moeilijk hem te overtuigen. Maar dit zal wel weer stilvallen. Een storm in een glas water, Ivo, meer niet."
"Ik hoop het, Fred. Ik hoop het. Ik lig al enigszins onder vuur. Ik kan niet veel meer gebruiken. Maar kan ik ergens bewijs vinden? Want ik lees op twitter dat het nu al de 'bonnetjesaffaire' wordt genoemd. Ik wil het geen Watergate of Lockheed laten worden."

"Uhm, laat me denken, Ivo, laat me denken. Werkt Janny nog bij het ministerie? Zij wist altijd alles te vinden."

"Nee, Janny, is inmiddels met pensioen. Wie kan ik nog meer inschakelen?"

"Uhm, niemand. Wacht ... ik heb het nummer van Janny. Ik bel haar even. Kom zo bij je terug."

...

"Ivo? Ben ik weer. Ik heb Janny gebeld. Maar het arme mens is dementerend. Toen ik vroeg naar dat bonnetje, begon ze als een kip zonder kop te praten over de supermarkt, waar ze vanmiddag was. Dat die caissière onvriendelijk was. Dat die met haar vingers zenuwachtig zat te tikken, toen Janny moest nadenken over haar pincode. Dat ze toen zo boos werd, dat ze het bonnetje ook niet meer hoefde. Hahaha, zie je het voor je? Ik hoor het ze zeggen: stop dat bonnetje maar in een heel klein gaatje!"
"Hahaha, jazeker, Fred. Altijd al een pittige tante geweest. Dat is ze dus niet kwijt. Maar goed, daar kom ik dus niet verder mee. Aiaiai, dan moet ik toch Dirk-Jan inschakelen. Hij moet het ministerie maar binnenstebuiten keren. Bedankt Ivo. En je kent het hè: als we gaan, dan gaan we met z'n allen."

...

"Fred? Ivo hier weer. Dirk-Jan is erin gedoken. Heeft alle documenten doorzocht. Hij heeft wel iets digitaals gevonden. Fred, mam man man, daar staat 4,7 miljoen op. Zul je zien dat Alexander en Geert mij morgen weer bestoken. Samen met de pers. Jeetje, man. Ik ga daar geen uitleg over geven. Mijn hoofd moet rollen, waarschijnlijk, maar dat gun ik ze niet. Ik ga mooi naar huis, naar mijn Mariëtte. Kijken of we samen een wereldreisje kunnen maken. Ik schrijf mijn ontslagbrief, licht Mark in, zal de pers nog 1 keer te woord staan en pak mijn biezen. En Fred? Als ik jou was, deed ik hetzelfde. Laterrrrr"